Хамт
л байвал жаргалтай гэж санан илч гэрэлд нь дулаацдаг байсан... Гэнэт даарав...
Цаг хугацааны салхинд туугдаад эргэхгүйгээр холдчихож. Эсвэл би явуулсан уу.
Нэг л мэдэхэд би бүхлээрээ... уруул хацар минь, мөр гар минь, зүүд минь, бодол
сэтгэл минь тэр чигтээ даарчихаж. Холдчихсоныг
нь сая л мэдрэв түүнийгээ...
Би ч бас даарч байгаагаа мэдрэх шиг.
ReplyDeleteДаарахгүй байхыг хүсч байвч тэгтлээ холдсон хүнээс илч гуйж чадахгүймдааа.